‘Wij zijn de donor en zijn/haar familie zo dankbaar! Omdat zij die keuze gemaakt hebben kan mijn vader in de toekomst hopelijk voetballen met zijn kleinzoons en dansen met zijn kleindochters.’
Lees verder hoe dochter Joyce de longtransplantatie van haar vader heeft ervaren.
“Een doodnormale maandag. Om tien voor zeven ’s avonds gaat de telefoon, mijn moeder. Nietsvermoedend neem ik op, meteen hoor ik aan haar stem dat dit een ander telefoontje is. Ik hoor de zenuwen in haar stem en de mededeling is: ‘We zijn gebeld, er zijn longen voor pap, de ambulance is onderweg. Wil jij de jongens bellen en de rest van het ‘to-do-lijstje’ afwerken?’
Dat was het telefoontje dat we nog lang niet verwachtten, naïef? Misschien wel, maar zo lang stond mijn vader nog niet op de transplantatielijst. Hoewel zijn LAS-score twee weken ervoor nog was aangepast dachten wij dat hij nog veel te goed zou zijn.
Ik belde eerst mijn broertje die met zijn gezin onderweg was naar Nederland om in Friesland vakantie te houden (zij wonen in Duitsland). Ik vroeg rechtstreeks naar het huis van mijn ouders in Ruurlo te gaan, omdat pap ‘het’ telefoontje heeft gekregen. In Ruurlo zaten ze dichterbij Utrecht op het moment dat de transplantatie door zou gaan en was de zorg voor de hond ook opgevangen. Vervolgens het telefoontje naar mijn andere broer. Op de één of andere manier kon ik het niet helder meer formuleren en zei ik tegen hem: ‘pap kan nieuwe longen gaan halen.’ Hij snapte het in eerste instantie dan ook niet. Al snel ook daar de verbazing en blijdschap, maar ook vragen. Mochten wij nog naar pap toe voordat hij geopereerd werd?
Ik belde met mam, die op dat moment al in de ambulance zat. De emoties zaten hoog en er waren al heel wat tranen gevloeid.
Toen even rust…
Ik merkte aan de kinderen dat ook zij spanning hadden en we besloten een rondje te gaan fietsen, even met de kop in de wind. We konden niet anders dan wachten. Om negen uur ’s avonds had ik weer contact met mijn ouders, ze waren inmiddels in het ziekenhuis in Utrecht en in afwachting van alle onderzoeken. Om half tien vertrokken mijn broers en ik ook naar Utrecht.
Rond elf uur staan we voor de nachtingang van het ziekenhuis, een beetje lacherig van de spanning. Op naar de afdeling door een onbekend, stil en een beetje donker ziekenhuis. Het was wachten op de uitslagen van onderzoeken: hartfilmpje, Covid-test, bloedafname. De spanning zat hoog en we vluchtten in de galgenhumor, totdat de verpleegkundige kwam melden dat pap ‘nu’ richting de operatiekamer ging, alle uitslagen waren goed wat betreft pap stond het sein op groen.
We mochten mee tot de ingang van de OK. Daar namen we afscheid. Pap ging naar binnen en wij richting de lift. Mam brak, de tranen vloeiden. Toen werden we geroepen door de verpleegkundige, het was rustig op de uitslaapkamer waar pap moest wachten en we mochten nog even bij hem. Aan het bed nog even gepraat en gelachen, één van de verpleegkundigen maakte nog een ‘before’ foto van ons. Om één uur ’s nachts kwam de anesthesist, de donorlongen waren goed, pap ging nu echt naar de OK. Nog een keer afscheid nemen, alles was al gezegd. Pap ging de deuren door en wij terug naar de afdeling. Wat voelde dit onwerkelijk.
Mam en ik verbleven die nacht in een familiekamer op de IC. Een lange spannende nacht begon. Uiteindelijk werd er niet geslapen, we wachtten op nieuws. Iets over zeven ging de telefoon, de operatie was geslaagd! Pap kwam naar de IC. Ongeveer een uur later mochten we bij hem. Wat fijn om hem te zien, wat fijn dat het goed was gegaan. De kop was er af, de artsen hadden hun werk gedaan. Nu is het aan pap.
De meeste patiënten worden de eerste dagen na de transplantatie in slaap gehouden, we konden niets anders dan wachten en geduld hebben. Dat geduld werd danig op de proef gesteld. Uiteindelijk lukte het op zaterdag om pap wakker te krijgen en kon ook de beademingstube er uit. Op zondag zag ik pap voor het eerst weer een beetje wakker. Hij was nog zo moe en had net de eerste fysiotherapie behandeling gehad. Stapje voor stapje doorliep pap de volgende dagen. Weer zelf wat drinken, zelf wat eten, even uit bed. Steeds een wat langere tijd zonder het o zo vervelende zuurstofkapje.
Daarna ging het snel, op donderdag ging pap naar de verpleegafdeling. Op de verpleegafdeling moest hij aan de hand van een aantal thema’s leren hoe het leven na de longtransplantatie er uit zou zien: wat mag en kan wel, waar moet hij mee uitkijken en wat mag absoluut niet.
Vier weken na dat eerste telefoontje ging de vlag uit, pap werd ontslagen uit het ziekenhuis. Nee, hij was er dan nog lang niet. Maar hij keek er enorm naar uit om weer in zijn eigen bed te slapen, want slapen deed hij sinds hij wakker werd op de IC, heel slecht.
Nu zijn we ongeveer twee maanden verder, pap loopt al weer stukjes met de hond, voor de zekerheid met nordic walking stokken. Conditioneel is er nog wel wat werk te verrichten, maar hij gaat er vol voor. De grootste verandering is misschien wel emotioneel. Hij gaf onlangs zelf aan dat hij een hele tijd bezig is geweest met ‘afsluiten’, zorgen dat alles goed geregeld was als hij er niet meer zou zijn. Nu durft hij weer plannen te maken en naar de toekomst te kijken.
In augustus hadden we al even een mooi moment met de familie, er ontstond het idee voor een project in de tuin bij opa en oma. Met alle materialen in en om huis werd op een zonnige zaterdagmiddag onder het toeziend oog van ‘opperhoofd opa’ een heuse boomhut gemaakt.”
