“Het is alweer drie jaar geleden dat ik de uitslag kreeg;
‘U hebt Idiopathisch Pulmonale Fibrose, of wel IPF, een zeldzame, ongeneeslijke ziekte’.
‘Hoe lang heb ik dan nog dokter?’
‘Dat is niet te zeggen, iedereen is anders, maar drie jaar, maximaal vijf. En U moet natuurlijk niet nog een zware griep krijgen dan kan het zo maar korter zijn’…
Oorverdovend klinkt dat na, gelukkig was Roos erbij en samen met haar arm liefdevol om mijn schouder, het ontroostbare woordeloos troostend, liepen we verdoofd naar de parkeergarage. In de auto werd ik weer een beetje wakker en maakte ik al een eerste plan: banken op ‘en/of’ zetten de BV overdragen, ons testament herzien, euthanasie, lichaam voor de wetenschap bestemmen, wie zouden we wanneer wat vertellen. Pff… die IPF zou niet te stoppen zijn, hooguit wat af te remmen met vreselijk smerige medicijnen.”
Het verhaal van Fokko Bakker
Het bovenstaande is de opening van mijn roman die ik ben gaan schrijven ter afleiding van de gevolgen van deze ziekte. In de zomer van 2017 liepen mijn vrouw en ik een berg op in Italië, d.w.z. zij liep en ik kwam hijgend en steeds rustend achter haar aan. Dát was het signaal om bij thuiskomst naar de dokter te gaan. Via de cardioloog kwam ik bij de longarts terecht en daarmee kwam in december van dat jaar de bovenstaande diagnose. Al snel ging ik kijken wat je zelf kon doen om de ziekte te vertragen. Ik ging altijd al een keer in de week naar de sportschool maar dat werd toen 3 keer per week. Verder zou ik voorlopig gewoon doorgaan met mijn parttime docentschap aan de hogeschool. April 2022 moest ik daar toch mee stoppen wegens gebrek aan energie. Het extern toezicht bij de scriptie verdediging mag en kan ik nog wel steeds doen.
Mijn vervangende bezigheid met schrijven van een roman kon daarmee geïntensiveerd worden. Dit was een welkome afleiding. Inmiddels was ik 24/7 aan de zuurstof en wist ik dat vooral werken met de computer nog lang zou kunnen.
Mijn vrouw heeft steeds haar diverse (vrijwilligers) activiteiten voortgezet en inmiddels nog wat uitgebreid. We besloten elkaar zoveel mogelijk vrijheid te geven in doen wat ons motiveert. Zij moet straks alleen verder en heeft dan veel steun aan opgebouwde en onderhouden relaties.
Mijn twee dochters, schoonzoon en kleinzoons hebben zeker moeite met de situatie, maar begrijpen ook de keuzes die mijn vrouw en ik maken. Hieronder de keuze voor vrijwillige euthanasie en de bestemming van mijn lichaam voor de wetenschap. Mijn kleinzoon, waarmee ik lange, meerdaagse fietstochten maakte tot 2021, heb ik het boek van Jacques Vriens “Code Kattenkruid” met subtitel “Hoe mijn opa vrolijk doodging” cadeau gedaan. Hij heeft daarmee zijn eigen verwerkingsproces kunnen vormgeven.
Dichtbundel
Mijn schrijven heeft inmiddels geleid tot het uitgeven van mijn dichtbundel “&Gedachten”, op 12 mei j.l. mocht ik het eerste exemplaar aan de wethouder van de gemeente Rheden overhandigen. In de bundel kon ik mijn emoties over verdriet en vreugde kwijt, een prima uitlaatklep. Ik kan van-je-afschrijven iedereen aanraden en heb daartoe een paar witte pagina’s toegevoegd. Mijn roman “Nog niet wakker voor deze wereld” komt mogelijk eind juli of begin augustus uit.
Vooral plannen blijven maken en hoewel ik inmiddels ieder moment van de dag kan slapen van de moeheid, geniet ik van het signeren van en de mooie reacties op mijn dichtbundel.
Een gedicht uit Fokko Bakker zijn gedichtenbundel is te lezen in ons Informatieblad van september 2023.
Wilt u het boek bestellen?
Dat kan via uitgever Marcel Vaandrager (&Gedachten ISBN 978-94-92810-17-5) .
Mailadres: bestel@eenpassievoorboeken.nl )
